گل روح تو ای پرورده در خون دل میهن
در هیچ حصاری
پشت هیچ دیواری
نه خم می شود
نه گم
نه پژمرده می شود
نه افسرده
بانوی باران!
ببار بر شهری که
گرد ترس
بر لب پنجره هایش
بست نشسته و
آرزوهایش لای بقچه
روی طاقچه ها
می پوسد
ببار که شاید
طعم مرطوب تعهد را
به خاطر آورد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر